Κορόιδο του εαυτού μου. Πάντα.

Ποιο στίχο να διαλέξω; Ένα από τα πιο λατρεμένα μου τραγούδια-αν και πονάει.

Πιασμένος σε παγίδα -κι έχουν περάσει χρόνια-
στην πόρτα σου γυρνάω κάθε πρωί.
Στη σκέψη σου αρρωσταίνω, στέκω, βαριανασαίνω,
θυμάμαι όταν σε είχα πρωτοδεί...

Δε μένει εδώ κανείς,
μόνο τα δέντρα μείναν ίδια
κι άδειοι δρόμοι με σκουπίδια.
Δε μένει εδώ κανείς,
σκληρό το φώς που ξημερώνει,
σα μεθυσμένο μ' ανταμώνει
και με λιώνει.

Ξεπούλησα τον νού μου -κορόιδο του εαυτού μου-
αράχνη σ' ακατοίκητο ουρανό
νομίζω τά 'χω χάσει δεν σ' έχω ξεπεράσει
κοιτάζω το κουδούνι σου: αδειανό.

Δε μένει εδώ κανείς,
μόνο τα δέντρα μείναν ίδια
κι άδειοι δρόμοι με σκουπίδια
Δε μένει εδώ κανείς,
σκληρό το φώς που ξημερώνει,
σα μεθυσμένο μ' ανταμώνει
και με λιώνει.

You can't be too careful anymore, when all that is waiting for you!

Να, λοιπόν ένα τραγούδι που με έκανε να κάνω πολλά, που ούτε θα σκεφτόμουν ποτέ! Με συνόδευσε σε μια περίεργη φάση της ζωής μου, που δε θα ξεχάσω ποτέ... But you can't always be careful, can you?

Η καρδιά πονάει, όταν ψηλώνει...

"Και οι άνθρωποι φεύγουν...
Και εμείς δεν αντιδράμε...
Μάθαμε να ξεχνάμε
Και να μένουμε μόνοι!"

Blog? Πάλι;

Ε, ναι, πάλι! Η "έμπνευσή" μου έχει κάνει πια φτερά, οπότε μόνο τα τραγούδια που με συνοδεύουν διαρκώς αρκούν. Οι σκέψεις οι δικές μου χιλιογραμμένες πια και βαρετές. Οπότε εδώ θα υπάρχουν μόνο οι στίχοι που με εκφράζουν, σκέψη καμιά. Ίσως πού και πού δυο αράδες. Απολαύστε τη μουσική και ταξιδέψτε, όπου σας πάνε οι δικές σας!

...Και ναι, πάλι με αυτό θα αρχίσω!

"And I don't want the world to see me, cause I don't think that they'd understand!"