Παρασκευή 9 Αυγούστου 2013

Κορόιδο του εαυτού μου. Πάντα.

Ποιο στίχο να διαλέξω; Ένα από τα πιο λατρεμένα μου τραγούδια-αν και πονάει.

Πιασμένος σε παγίδα -κι έχουν περάσει χρόνια-
στην πόρτα σου γυρνάω κάθε πρωί.
Στη σκέψη σου αρρωσταίνω, στέκω, βαριανασαίνω,
θυμάμαι όταν σε είχα πρωτοδεί...

Δε μένει εδώ κανείς,
μόνο τα δέντρα μείναν ίδια
κι άδειοι δρόμοι με σκουπίδια.
Δε μένει εδώ κανείς,
σκληρό το φώς που ξημερώνει,
σα μεθυσμένο μ' ανταμώνει
και με λιώνει.

Ξεπούλησα τον νού μου -κορόιδο του εαυτού μου-
αράχνη σ' ακατοίκητο ουρανό
νομίζω τά 'χω χάσει δεν σ' έχω ξεπεράσει
κοιτάζω το κουδούνι σου: αδειανό.

Δε μένει εδώ κανείς,
μόνο τα δέντρα μείναν ίδια
κι άδειοι δρόμοι με σκουπίδια
Δε μένει εδώ κανείς,
σκληρό το φώς που ξημερώνει,
σα μεθυσμένο μ' ανταμώνει
και με λιώνει.

6 σχόλια:

  1. Τραγούδια,στίχοι μουσική που μπορεί να πονάνε αλλά γράφουν ιστορία..την δική σου..την δική μου..όλων μας..σου στέλνω την αγάπη μου κοριτσάκι μου..περιμένω comeback απο σένα σύντομο..έχεις δυνατή πένα και ευαισθησία μοναδική..χαίρομαι που έρχονται φίλοι στο χώρο σου..φιλάκια άπειρα..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Τραγούδια, που μας ακολουθούν παντού...
    Ευχαριστώ πολύ και ανταποδίδω! :)
    Φιλιά! :*

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. εγώ συμφωνώ με την άγνωστη προλαλήσασα !
    Υ.Γ. έκανες καινούριο πάλι βρε θηρίο;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Καλημέρα και καλό σ/κ! Σας παρακαλώ περάστε από το μπλογκ μου όπου σας περιμένει ένα μικρό βραβείο, έτσι για να γνωρίσουμε καλύτερα τους νέους μπλογκογείτονές μας!!

    Γιάννης

    ΑπάντησηΔιαγραφή